Als er iemand van alle markten thuis is, dan is Owen Schumacher het wel. Je kent hem misschien van Comedytrain, Kopspijkers of Koefnoen. Of toch van De slimste mens of het Sinterklaasjournaal? Owen kan het gewoon allemaal: stand-upcomedian, acteur, tekstschrijver én regisseur zijn. In We zijn toch familie is hij misschien de baas van de voorstelling, toch mag iedereen hem overtuigen om het anders te doen.
Je staat zelf op het podium én je regisseert. Wat heeft jouw voorkeur?
‘Ik vind het nu leuk om mijn ervaring die ik heb opgedaan als uitvoerder over te dragen aan anderen, om anderen beter te maken. Ik wil graag mensen helpen om te zorgen dat ze niet de fouten maken die ik in het verleden al gemaakt heb. Maar eigenlijk is dit gewoon een heel lastige vraag. Met elkaar iets maken is het allerleukste wat er bestaat. In een groepsproces kijken hoe de ideeën die er zijn het beste tot zijn recht te komen. Soms als uitvoerder en soms als regisseur.’
Ver van je bed werd genomineerd voor maar liefst acht Musical Awards, ligt de lat hierdoor extra hoog voor je?
‘Er is wel een verwachtingspatroon. Ik denk dat het leuke aan Ver van je bed het cabareteske was. Het ging over het nu, heel invoelbaar. We kunnen ook veel leren van wat er goed en minder goed ging. Die lat mogen we dus misschien nóg hoger leggen…’
Wordt er altijd naar je geluisterd?
‘Haha, ja, maar dat betekent niet dat er altijd precies moet gebeuren wat ik zeg. Ik sta open voor ideeën van anderen, deze spelers zijn zelf ook makers. Het plan is dat ik het idee heb hoe het goed wordt, maar anderen mogen me overtuigen van hoe het beter wordt. Uiteindelijk maak ik die keuzes. Ik ben degene die geen belang heeft omdat ik zelf niet meespeel. Ik vind het juist erg leuk om me te laten voeden. Mijn wil is niet wet, maar ik beslis uiteindelijk wel wat we wel of niet doen.’
Wie is jouw grote voorbeeld op regiegebied en waarom?
‘Oei, dat zijn er heel veel. Ik heb bijvoorbeeld veel bewondering voor Jakop Ahlbom, omdat die heel anders kijkt. Ik ben gewend vanuit tekst te werken. Hij veel meer vanuit beeld, dat vind ik inspirerend. Maar nu kies ik voor Joep Onderdelinden. Hij is ook als maker meer de regiekant opgegaan (o.a. Blind Date). Hij heeft dezelfde insteek als ik denk ik: laat je voeden door goede spelers en beslis uiteindelijk zelf.’
Heb je een tip voor alle makers die ook regie willen doen?
‘Durven vertrouwen op je smaak. Wat zou je zelf het leukst vinden om te zien? Kijk heel veel, zie heel veel. Kijk waarom je iets wel of niet goed vindt of begrijpt. Wat raakt je? Dat is erg belangrijk bij theater, het voelen en hoe komt dat dan? Als het jou raakt, raakt het ook het publiek als het goed is.’
Wat hoop je dat de kijkers gaan ervaren tijdens de voorstelling?
‘Een avond waarin je veel gelachen hebt, ook echt geraakt bent en dingen herkend hebt uit je eigen leven. En dat je daarna bij nieuwe gebeurtenissen regelmatig moet denken: o ja, dat was ook zo in die voorstelling. Dus dat je de wereld anders ziet dan vóór de voorstelling. Dan heeft het iets bij je getriggerd, een zaadje geplant dat op een ander moment tot bloei komt.’
Als jij de regie kon nemen over Trump, Musk of onze koning, voor wie zou je dan kiezen?
‘De eerste twee zijn niet te regisseren, dus dan maar de koning. Ik zou hem graag willen helpen om hem meer op zijn gemak te laten voelen en om zijn angst om altijd alles goed te willen doen los te laten waardoor de verkramptheid ervan af zou gaan.’
Hoe zit het eigenlijk met jouw eigen familie?
‘De voorstelling is voor mij heel herkenbaar, dit is heel erg het verhaal dat ook over mij gaat. Mijn moeder is vorig jaar overleden, ik heb de zorg voor mijn vader en mijn kinderen zijn een tijdje het huis uit en bezig een eigen weg te vinden. Heel veel mensen zitten in dezelfde situatie of een van die drie fases (generaties), daardoor kun je de herkenbaarheid creëren. Je bent allemaal product van je eigen ouders; je komt er nooit helemaal vanaf.’
Tekst: Jolijn Swager. Foto: Annemieke van der Togt.
